یکی دیگر از محورها و راهکارهای انسجام اسلامی، مراجعه به پیامبر(ص) است. قرآن، علاوه بر آنکه وجود پیامبر(ص) را محوری برای همبستگی و یگانگی مسلمانان می‌‌داند، مراجعه به سنّت حضرت را نیز راهکاری برای ایجاد و حفظ یگانگی معرّفی کرده، مرجعی برای رفع اختلافات می‌داند؛ چنان که در آیه 59 سوره نساء این‌گونه می‌فرماید: «پس اگر درباره چیزی نزاع کردید آن را به حکم خدا و پیامبر ارجاع دهید، اگر به خدا و قیامت ایمان دارید. این [ رجوع به قرآن و سنّت برای حلّ اختلاف] بهتر و پایانش نیکوتر است.»

 پیامبر(ص) مرجع بسیار مطمئنی است که می‌تواند برطرف‌کننده منازعات و مشاجرات باشد و به این سبب پذیرش داوری وی مورد تأکید قرآن است و آن را از نشانه‏های ایمان می‌داند و می‌فرماید:‏ «به پروردگارت سوگند که آنها مؤمن نخواهند بود، مگر اینکه در اختلافات خود، تو را به داوری طلبند و سپس از داوری تو، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملا تسلیم باشند.»(نساء/65)
حضرت علی(ع) در نهج البلاغه بازگشت به رسول اکرم(ص) را مراجعه به سنّت پیامبر تفسیر فرموده است؛ چرا که سنّت آن حضرت، شارح و بیان کننده قرآن است و اگر در فهم قرآن ابهام و اشتباهی _ که ممکن است زمینه‌ساز پراکندگی باشد _ وجود آید، آن را برطرف می‌کند.